Oξέα Στεφανιαία Σύνδρομα

Συγγραφείς:  
Pierre Theroux

ISBN:  
9789604830145

Πίσω στις κατηγορίες

Στις αρχές του 20ου αιώνα, η στεφανιαία νόσος θεωρούταν μια σοβαρή πάθηση αλλά δεν ήταν σαφής ο διαχωρισμός ανάμεσα στις δύο βασικές εκδηλώσεις της νόσου, τη στηθάγχη και το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μέχρι τη δεκαετία του 1920 είχαν προσδιοριστεί τα διαφορετικά κλινικά και παθολογικά χαρακτηριστικά της χρόνιας στηθάγχης και του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου και είχαν αναγνωριστεί οι διαφορές τους. Τη δεκαετία του 1930, περιγράφηκε μια παθολογική κατάσταση που χαρακτηριζόταν από παρατεταμένο πόνο στο στήθος, ο οποίος μερικές φορές οδηγούσε σε οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, ενώ μέχρι το 1940 ένα σύνδρομο που ήταν κάτι ανάμεσα σε στηθάγχη και οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, το επονομαζόμενο «ενδιάμεσο σύνδρομο» θεωρούταν κάτι αρκετά σύνηθες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, επινοήθηκε ο όρος ασταθής στηθάγχη και σήμερα θεωρούμε ότι η ονομασία αυτή περιλαμβάνει ασθενείς με νέα εκδήλωση σοβαρής στηθάγχης, ασθενείς με επιδεινούμενη στηθάγχη και τους ασθενείς που παρουσιάζουν στηθάγχη σε κατάσταση ηρεμίας χωρίς κάποιο στοιχείο νέκρωσης του μυοκαρδίου. Αφού προσδιορίστηκε καλύτερα η ασταθής στηθάγχη, η προσοχή εστιάστηκε στο διαχωρισμό των ασθενών με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου σε εκείνους με και σε εκείνους χωρίς ανάσπαση του τμήματος ST. Στη συνέχεια, έγινε πρόδηλο ότι ασθενείς με ασταθή στηθάγχη έπασχαν ή ανέπτυσσαν συχνά την τελευταία παθολογική κατάσταση, δηλαδή έμφραγμα του μυοκαρδίου χωρίς ανάσπαση του ST (NSTEMI).